(1313-75)
pisarz wł., mistrz nowelistyki, zaprzyjaźniony z F. Petrarką. W jego dorobku znajdują się poematy Filostrato (1338) i Nimfa z Fiesole (1345), powieść Filocolo (1336), romans psychol. Madonna Fiammetta (1343-44), satyra Corbaccio (1355). Napisał także dzieło Żywot Dantego i komentarz do jego Piekła oraz łaciński zbiór O pochodzeniu bogów pogańskich. Najwybitniejszym dziełem B. jest Dekameron (1349-53), zbiór 100 nowel kompozycyjnie podzielonych na 10 dni. Narrację prowadzi grupa młodych kobiet i mężczyzn, którzy są równocześnie bohaterami tzw. opowieści ramowej, zamykającej w sobie wszystkie pozostałe. Nowele B. podejmują różnorodną tematykę, jednakże motywem przewodnim jest miłość. Zdarzenia rozgrywają się w różnych krajach, epokach i środowiskach, mają charakter zarówno wesoły, jak tragiczny. Twórczość B. bogactwem jęz. zapoczątkowała nowożytną prozę wł.
- Boccaccio Giovanni, (1313-75)
- Boccaccio Giovanni, (1313-75)
- BOCCACCIO Giovanni, (1313-75)