(hebr. El, Elohim; gr. Theos; łac. Deus)
istota Najwyższa o nieprzekraczalnych przymiotach, główny przedmiot kultu w niemal wszystkich religiach. W ujęciu filoz. B. pojmowany jest jako absolut, byt sam w sobie, warunkujący własne istnienie oraz istnienie innych bytów. W zależności od jego usytuowania względem świata B. traktuje się jako istotę immanentną względem świata - wpisaną w niego i z nim tożsamą (panteizm), lub też wobec niego transcendentną, zewnętrzną. W takim ujęciu uważany jest za sprawcę ładu (demiurg) bądź przyczynę sprawczą ruchu (arystotelizm) w świecie przez niego stworzonym albo za stwórcę świata, który sprawuje nad nim opiekę ( teizm) bądź pozostawia go samemu sobie, obdarzywszy go uprzednio zdolnością samorozwoju ( deizm). Istnienie B. odrzuca ateizm, zawiesza zaś sceptycyzm i agnostycyzm. W dziejach filozofii określano B. m.in. jako samo w sobie Dobro i Piękno (Platon), Pierwsza Przyczyna (Arystoteles), Jednia (Plotyn), samo w sobie Trwanie (św. Augustyn), Milczenie (Dionizy Areopagita), Nieskończoność (Descartes), Absolut (Wolter), Duch Absolutny (Hegel).