(1922-51)
poeta, prozaik, publicysta. W latach okupacji student polonistyki na tajnym UW, uczestnik konspiracyjnego życia kulturalnego ("Sztuka i Naród"); więzień obozu koncentracyjnego w Auschwitz, Dachau-Allach, po wyzwoleniu w obozie dipisów pod Monachium. Po powrocie do Polski (1946) pracował jako dziennikarz, w Berlinie w Polskim Biurze Informacji Prasowej (1949-50), red. "Nowej Kultury" (1950). Tragedię jego samobójczej śmierci wyraził Cz. Miłosz wierszem Na śmierć T. Borowskiego. Debiut B. jako poety pokolenia wojennego to Gdziekolwiek ziemia (1942) z katastroficzną refleksją "Zostanie po nas złom żelaza
/ i głuchy drwiący śmiech pokoleń…" Kolejne tomiki: Arkusz poetycki nr 2 (1944), Imiona nurtu (1945). Doświadczenia obozowe opisał w prozie Byliśmy w Oświęcimiu (1946), Pożegnanie z Marią (1948), Kamienny świat (1948), uznanej przez krytykę za arcydzieła nowelistyki polskiej. Specyfika opowiadań polega na koncentracji uwagi pisarza na zjawiskach zewnętrznych, obserwacjach ludzkich zachowań, gestów, odruchów, na maksymalnym obiektywizmie, B. tworzy narrację behawiorystyczną, wykorzystującą technikę montażu filmowego. Na kanwie opowiadań B. zrealizował A. Wajda obrazy filmowe: Krajobraz po bitwie (1970) i Pożegnanie z Marią (1996).
- Borowski Tadeusz, (1922-51)
- BOROWSKI Tadeusz, (1922-51)
- TADEUSZ, Pochodzenia hebrajskiego,...