(hebr. chasid = czysty, pobożny, sprawiedliwy)
ruch rel.-mistyczny i społ. w judaizmie, rozpowszechniony w XVII w. na Podolu, Litwie, Rumunii i na Węgrzech, zainicjowany przez Baalszemtowa. Ch. był reakcją na ortodoksję w judaizmie, nawiązywał do kabały, zwracał się do ubogich, głosił możliwość połączenia z Bogiem przez rel. ekstazę. Utrzymywanie godności ch. tylko w obrębie jednego rodu doprowadziło na przełomie XIX i XX w. do zacofania i degeneracji ruchu. Lit. opisy zjawiska znaleźć można w Opowieściach chasydów M. Bubera i w Austerii J. Stryjkowskiego.