teatr zał. w 1956 przez T. Kantora i Grupę Krakowską skupiającą awangardowych plastyków. Nazwa nawiązuje do awangardowego teatru plastyków zał. przez J. Jaremę Cricot. Zespół aktorski C.2 składał się przede wszystkim z plastyków i aktorów. Z teatrem współpracowała M. Jarema, autorka scenografii, aktorka i w początkowym okresie również współtwórczyni wizerunku C.2. Teatr osiadł na blisko 20 lat w gotyckich piwnicach pałacu Krzysztofory w Krakowie, gdzie powstały też słynna galeria i kawiarnia. Na przełomie lat 50. i 60. teatr wkroczył w nowy etap, który Kantor nazwał "Teatrem Informel". W 1963 rozpoczął się kolejny etap "gier z Witkacym" i "Teatru Zerowego" (realizacja Wariata i zakonnicy, następnie Kurki wodnej); wtedy też ukształtował się stały zespół C.2. Następny etap rozpoczęty szeregiem akcji happeningowych (1969) zwany Teatrem "I" - Niemożliwych (z franc. impossible = niemożliwy) zaczęła ponownie sztuka Witkacego W małym dworku oraz w 1973 r. spektakl Nadobnisie i koczkodany. W 1972 premierą Szewców Kantor rozpoczął etap "Teatru Śmierci", nazwany później "Teatrem Miłości i Śmierci", który w pełni zaistniał dopiero w 1975 r. w Umarłej klasie. Spektaklem tym Kantor rozpoczął jednocześnie realizację "klisz pamięci" - powrotu do dzieciństwa, młodości, do wspomnień, które później wielokrotnie ożywiał. W 1979 premiera cricotage Gdzie są niegdysiejsze śniegi (tytuł jest cytatem z Villona); w 1980 r. zespół rozpoczął Program florencki Teatru Cricot 2, odtąd Florencja była równoległą z Krakowem siedzibą teatru. Wielopole, Wielopole (1980) i Niech sczezną artyści (1985) nawiązują również do klisz pamięci. Premiera Nigdy tu już nie powrócę odbyła się w 1988 r. w Mediolanie, ostatni spektakl Dziś są moje urodziny miał premierę już po śmierci reżysera, w grudniu 1990. W l. 80. i na pocz. 90. działa archiwum teatru pod nazwą Cricoteka.
- Cricot, awangardowy teatr powstały...
- CRICOT 2, autonomiczny, nie subwencjonowany...
- teatr plastyków, "teatr malarzy", którzy...