(łac. deus = bóg, bóstwo opiekuńcze)
1) pogląd filoz. zakładający istnienie Boga jako stwórcy świata, jednak bez ingerencji w dalsze jego losy; 2) nurt w filozofii przeciwstawny chrześcijańskiemu teizmowi, zapoczątkowany przez Herberta z Cherbury, rozwijający się w Anglii i we Francji od XVII do XVIII w. (J. Toland, Woolston, Voltaire). D. odrzucał wiarę w objawienie, ograniczając treści wiary do prawd zgodnych z rozumem. Głosił wyższość moralności nad religią. Zob. też ateizm, panteizm.