(1871-1936)
pisarka wł., laureatka Nagrody Nobla (1926). Ur. i wychowana na Sardynii, zainspirowana obyczajami tej wyspy rozpoczęła działalność pisarską. Debiutowała w 1888 r. opowiadaniami drukowanymi w pismach kobiecych. Od 1900 r. zamieszkała na stałe w Rzymie. Tajemnica ludzkiej psychiki i prości mieszkańcy wyspy szarpani namiętnościami, opisy skalistego i nieurodzajnego pejzażu to tematyka okresu sardyńskiego. Prostota artystycznego wyrazu, głęboki ludzki realizm zawierający akcenty poetyckie są tymi cechami twórczości, które przemawiają do czytelnika z ogromną siłą. Najlepsze powieści pierwszego okresu to m.in.: Po grzesznej drodze (1896), Popiół (1904), Trzcina na wietrze (1913), Matka (1910). Elias Portolu (1903) - wstrząsająca historia niewinnie uwięzionego głównego bohatera przyniosła autorce europejską sławę. W późniejszym okresie twórczości fatalistycznej filozofii życia przeciwstawia D. radość i satysfakcję z poczucia spełnionego obowiązku. Najlepsze pozycje tego nurtu to powieść Annalena Bilsini (1927) i zbiór bajek dla dzieci Podarunek na Gwiazdkę (1930). O początkach swej kariery lit. pisze D. w powieści autobiograficznej Cosima (1937), jej dorobek artystyczny obejmuje około 30 powieści i wiele zbiorów nowel i reprezentuje weryzm w literaturze wł.
- DELEDDA Grazia, (1871-1936)
- Deledda Grazia, (1871-1936)