(384-322 p.n.e)
wybitny mówca i polityk ateński, który pokonał wrodzoną wadę wymowy, ćwicząc samotnie na plaży z kamykami w ustach. Sławę zyskał wygłaszając mowy polit., przekonywał w nich Greków o potrzebie przeciwstawienia się sile wojsk Filipa Macedońskiego, stąd nazwa wystąpień - Filipiki. D. umacniał w Ateńczykach ducha walki, a po klęsce pod Cheroneą (338 p.n.e.) nadzieję odzyskania wolności, powtórne wezwanie zjednoczonych państw gr. do obrony przyniosło jednak im klęskę (322 p.n.e.). Po śmierci Aleksandra Wielkiego regent Macedonii zażądał wydania D., który schronił się w świątyni Posejdona na wyspie Kalauria, a następnie się otruł. Zachowało się 61 mów polit. i sądowych D., w tym m.in. Filipiki, Mowy Olintyjskie, O pokoju i O wieńcu.
- Ateny, w staroż. polis grecka...
- Demostenes, (384-322 p.n.e.)
- filipika, mowa oskarżycielska...