(1713-84)
pisarz i filozof franc., krytyk literatury i sztuki, jeden z czołowych przedstawicieli oświecenia. Współtwórca i organizator prac przy powstaniu Wielkiej encyklopedii francuskiej, dzieła głoszącego racjonalizm, wiarę w postęp i siłę ludzkiego rozumu. We wczesnych pismach filoz.-rel. D. prezentuje postawę teistyczną, następnie poprzez deizm i sceptycyzm dochodzi do ateizmu i materializmu. Myśli filozoficzne (1746) i List o ślepcach (1749) to publikacje o wymowie antyreligijnej. Poglądy materialistyczne zawarte są w pracach: O interpretacji natury (1753), Sen d’Alemberta (1830). D. jest twórcą teorii dramatu mieszczańskiego jako gatunku pośredniego między tragedią a komedią, którą przedstawił w pracach: Rozmowy o "Synu naturalnym" (1757) i O poezji dramatycznej (1759). Najbardziej znaczącą powieścią D. jest Zakonnica (1796), jednakże charakterystyczną formą jego twórczości są powiastki filoz.: Kuzynek mistrza Rameau (1823) oraz Kubuś Fatalista i jego pan (1796).
- Diderot Denis, (1713-84)
- DIDEROT Denis, (1713-84)
- Diderot Denis, (1713-84)