(1415-80)
historyk, najwybitniejszy dziejopis pol. średniowiecza; kanonik krakowski, sekretarz Z. Oleśnickiego (1431-55), skazany na banicję (1460) z powodu zatargu z królem Kazimierzem Jagiellończykiem. Ułaskawiony, uczestniczył w misjach dyplomatycznych do Włoch i pertraktacjach po zakończeniu wojny z Krzyżakami; wychowawca synów króla. Twórca historiografii pol. wzorowanej na rękopisach Liwiusza, według tzw. metody pragmatycznej, wiążącej fakty w całość przyczynowo-skutkową. Niedościgniony w gromadzeniu źródeł i intensywności pracy. Opisał zdobyte pod Grunwaldem chorągwie krzyżackie w dziele Banderia Prutenorum (1448). Znaczące opracowania hist.: herbarz, żywoty świętych pol., katalogi biskupów pol. w 6 diecezjach, opis diecezji krakowskiej. Główne dzieło - Historiae Polonicae (1455-80), zw. też Annales seu cronicae incliti Regni Poloniae, tj. Roczniki Polskie - przedstawia dzieje Polski od czasów bajecznych do 1480; kronika oparta na bogatym materiale źródłowym, dokumentach pol. i obcych kronikarzy, zawiera barwne opisy postaci i faktów, stanowi pierwszą naukową próbę syntezy czasów średniowiecza w Polsce.
- długosz, podziwiać kwitnącego...
- Długosz Jan, (1415-80)
- Długosz Jan, (1415-80)