odmiana dramatu o swobodnej, luźnej kompozycji, z rozbudowanym tekstem pobocznym lub dygresjami; często zawiera liczne elementy liryczne lub epickie. Przeznaczony raczej do czytania niż do inscenizacji, także dramat uznany za trudny do wystawienia lub pozbawiony walorów scenicznych. Pojęcie w dużej mierze anachroniczne, gdyż dramaty uznane dawniej za niesceniczne, współcześnie są chętnie realizowane na scenie (możliwości techniczne, zmiana optyki - wyjście realizacji teatralnych poza budynek) dzięki rezygnacji z przywiązania do tekstu dramat., odkryciu możliwości wynikających z samej dramatyczności (np. teatr absurdu, teatr ekspresji itp.). Tradycje d.n. stanowią w starożytności dialogi Platona, Seneki, średniowieczny dialogowy np. moralitet, renesansowe traktaty filoz. i społ. W XIX w. termin d.n. obejmował nie formę dialogową, lecz w pełni ukształtowany dramatycznie utwór pozostający poza zainteresowaniem teatru (np. trudności inscenizacji, odbioru, nadmiar wątków filoz., erudycyjnych, nie mieszczący się w zwyczajach teatru). Za d.n. zostały uznane dramaty Słowackiego i Norwida, Krasińskiego (Irydion, niektóre partie Nie-Boskiej komedii), Wyspiańskiego, również Żakieria P. Mrimego, Manfred Byrona. Dopiero na przełomie XIX i XX w. dzięki twórczości Wyspiańskiego d.n. romantyczny wszedł na sceny i zyskał aplauz.
- DRAMAT, jeden z trzech podstawowych...
- dramat poetycki, odmiana współcz. dramatu,...
- dramat liturgiczny, gatunek dramatyczno-teatralny...