(gr. eklgein = wybierać)
w filoz. łączenie pojęć bądź tez z różnych kierunków i systemów (zob. też synkretyzm); w sztukach plastycznych łączenie elementów treściowych lub formalnych zapożyczonych z różnych epok i od różnych twórców, bez troski o spójność. E. nie mając na celu stworzenia nowych wartości stał się jedną z podstaw akademizmu, stosowany był programowo np. w historyzmie; e. w architekturze - łączenie w jednej budowli elementów różnych stylów hist. E. rozwinął się w XIX w. w dziełach architektury pałacowej, użyteczności publicznej oraz w budownictwie mieszkaniowym; był kontynuacją historyzmu, np. neogotyk, neorenesans lub neobarok; pojawiał się jako zwrot ku manieryzmowi jako synteza stylów bądź kiedy historyczny styl dopasowywano do współczesnych potrzeb.
- EKLEKTYZM, (filoz.)
- EKLEKTYZM, tendencja w sztuce polegająca...
- WIKTORIAŃSKI STYL, określenie zjawisk zachodzących...