tendencja w sztuce polegająca na łączeniu różnych, często niezgodnych z sobą elementów formalnych i treściowych, zaczerpniętych z dawniejszych okresów historycznych i stylów. E. występował w rozmaitych epokach, najczęściej w okresach schyłkowych i w początkach formowania się nowych kierunków, np. w sztuce egipskiej w okresie ptolemejskim, w sztuce hellenistycznej, rzymskiej; w malarstwie XVI w. był jedną z głównych podstaw działalności rodziny Carraccich i ich Akademii, później programowo stosowany w sztukach plastycznych w XIX w. (akademizm). W architekturze e. (zw. też historyzmem) zaznaczył się silnie w 2. poł. XIX w., np. w Polsce Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie.
AMERYKI ŁACIŃSKIEJ SZTUKA, SECESJA, MARCONI, STEINDL, TOŁSTOIZM, BELGIJSKA SZTUKA, BARTHOLDI Frédéric Auguste, CZESKA SZTUKA, FUNKCJONALIZM, NIEMIECKA SZTUKA
- EKLEKTYZM, (filoz.)
- eklektyzm, (gr. eklgein = wybierać)...
- WIKTORIAŃSKI STYL, określenie zjawisk zachodzących...