(gr. elegeia = pieśń żałobna)
gat. liryczny wywodzący się z poezji gr., wiersz pisany strofą dwuwersową, wykonywany przy wtórze fletu; twórcami byli Archiloch, Solon, Simonides z Keos (VII-VI w. p.n.e.), w liryce rzym. Tibullus, Katullus, Propercjusz, Owidiusz. Odmiany e.: miłosna, biesiadna, żartobliwa, wojenna, polityczna, patriotyczna, dydaktyczna, mitologiczna, refleksyjna, w każdej dużą rolę odgrywały elementy narracyjne, treść poważna, tonacja smutnego rozpamiętywania, tematy osobiste, opłakiwanie straty ojczyzny, problemy metafizyczne (prawidła losu, przemijanie sławy i innych spraw ziemskich, śmierć), te cechy e. przetrwały do współczesności. W Polsce e. uprawiali m.in. K. Janicki, J. Kochanowski, Z. Morsztyn, K. Miaskowski, A. Naruszewicz, S.T. Trembecki, F. Kniaźnin, F. Karpiński, K. Brodziński. W XIX i XX w. głównym tematem e. były problemy egzystencjalne człowieka, widziane przez pryzmat subiektywizacji emocji, subtelnych zapisów uczuć, np. w utworach J.W. Goethego, A. Mickiewicza, J. Słowackiego, C. Norwida,
R.M. Rilkego; we współcz. e.: J. Brodskiego, J. Iwaszkiewicza, Cz. Miłosza,
K. Baczyńskiego, A. Ważyka, K. Wierzyńskiego, Z. Herberta, A. Zagajewskiego. Zdominowały ją refleksje filoz., problemy kondycji ludzkiej. E. jest gatunkiem żywotnym, wciąż inspirującym poetów.