(lit. 1)
w starożytnej poezji greckiej utwór z pogranicza liryki i epiki; gatunek rozwinięty w VII w. p.n.e. w Azji Mniejszej przez m.in. Kallinosa z Efezu, Archilocha z Paros, Solona z Aten, Symonidesa z Keos i Kallimacha z Cyreny; odznaczał się różnorodnością tematyczną, m.in. e. biesiadne, wojenne, dydaktyczne, miłosne (Owidiusz, Katullus); w poetyce bardziej współczesnej utwór liryczny bez określonej miary wierszowej, zwykle o tematyce żałobnej, refleksyjnej, utrzymany w tonie skargi, w smutnym nastroju; w Polsce uprawiali e. poeci renesansu: H. Janicki. J. Kochanowski, później J. Słowacki, W. Broniewski.
MANRIQUE, OWIDIUSZ, DUMKA