(gr. empeiria = doświadczenie)
kierunek filoz. upowszechniony w XVIII w., według którego zasadniczym środkiem poznania jest doświadczenie. Jego prekursorem był w XVII w.
F. Bacon, który w procesie poznania odrzucał to wszystko, czego nie da się potwierdzić w praktyce. E. określa źródło i sposób poznania. E. genetyczny głosił, że umysł ludzi jest pierwotnie czysty, nie ukształtowany (tabula rasa - nie zapisana tablica), wiedzy dostarcza mu dopiero doświadczenie i w tej części bliski jest sensualizmowi i poglądom J. Locke’a. E. metodologiczny, nie negując roli rozumu, wskazywał na pierwszeństwo doświadczenia w procesie poznania. Teorię e. rozwinął D. Hume, który jednak krytycznie odniósł się do idei przenoszenia w przyszłość wniosków wysnutych z doświadczenia. Próbę połączenia istoty e. z racjonalizmem podjął później E. Kant.