(gr. epikedeion)
1) Poemat żałobny lub pieśń wyrażające smutek po śmierci bliskiego; w lit. antycznej miał zachowany schemat kompozycyjny: pochwała zmarłego we wstępie (laudatio), opłakiwanie (comploratio) i pocieszenie (consolatio). 2) W liryce chóralnej schemat powtarzający słowa i układ metryczny otaczających strof; zwykle utrzymany w różnych miarach wierszowych. Zachowały się łacińskie e., m.in. Owidiusza, zbliżone do tego gat. były też bukoliki żałobne Wergiliusza. E. odrodziło się w lit. pol. renesansu, pisywane było na okoliczność śmierci królów i możnowładców, np. P. Skargi Kazanie na pogrzebie królowej polskiej Anny, ostatniego potomka domu Jagiełłowego. Retoryczny schemat antycznego e. odnaleźć można również w Trenach J. Kochanowskiego
- EPICEDIUM,
- EPICEDION, epicedium
- TRZECIESKI, Andrzej, także Trzycieski...