epicedium
poemat żałobny tworzony z okazji śmierci lub pogrzebu. W odróżnieniu od trenu, kontynuującego tradycję pieśni kultowej, e. antyczne miały charakter literacki (retoryczny schemat: pochwała zmarłego - opłakiwanie - pocieszanie); utwór pisany dystychem elegijnym lub heksametrem (epickie); wg retorycznego schematu pisano także e. nagrobne (epitafia). Zachowały się łacińskie e. Propercjusza, Liwiusza, Stacjusza, bukoliki żałobne Wergiliusza. W Polsce e. pisali L. Corvinus, S. Kleryka, Roizjusz, A. Trzecieski, J. Bielski. Szczytową doskonałość technika e. osiągnęła w Trenach J. Kochanowskiego oraz w utworach jego naśladowców: T. Wiszniowskiego, J.A. Kmity, S.F. Klonowica, S. Grochowskiego i in. W oświeceniu e. towarzyszy refleksja filozoficzna o życiu i jego znikomości (J.U. Niemcewicz, K. Tymowski, P. Czajkowski). W następnych epokach tematyka funeralna wyrażała się w wierszach dalekich najczęściej od tradycyjnego e., zazwyczaj lirycznych lub epickich (np. C.K. Norwida Bema pamięci żałobny rapsod; W. Broniewskiego Elegia o śmierci Ludwika Waryńskiego).