(łac. futurum = przyszłość)
kierunek awangardowy lat 20. XX w.; narodził się w poezji wł. (twórcą F. T. Marinetti, autor Aktu założycielskiego i manifestu futuryzmu
1909 r.), rozwinął się w Rosji od 1912 r. (W. Majakowski, W. Chlebnikow -
kubofuturyzm). W Polsce w latach
1917-22 działał w Krakowie klub futurystów "Katarynka"( T. Czyżewski,
B. Jasieński, S. Młodożeniec); w Warszawie A. Stern i A. Wat wydali almanach Gga, w którym umieścili manifest Prymitywiści do narodów świata i do Polski oraz wiersze (1919). W 1921 r. oba środowiska połączyły się wydając Jednodńuwkę futurystuw oraz tom Nuż w bżuhu; odbywali poetyckie wieczory, poranki, bale, zaskakiwali ekstrawagancją, hałaśliwą reklamą. Motorem działania f. była tzw. strategia skandalu (określenie E. Balcerzana). Odrzucali tradycję lit., buntowali się przeciw konwencjom obyczajowym i artystycznym; proponowali w zamian pochwałę cywilizacji technicznej, tłumu, agresywności; manifestowali swe poglądy w poezji przez negację znaków interpunkcyjnych, ortografii, składni na rzecz "słów na wolności".