(1848-1903)
malarz franc., ur. w Paryżu syn amer. dziennikarza i Peruwianki, obok P. Czanne’a i V. van Gogha czołowy przedstawiciel postimpresjonizmu. Był m.in. marynarzem, maklerem; malarstwo traktował początkowo jako hobby, ale gdy poznał C. Pissarra porzucił pracę dla malowania. Podróżował do Panamy, na Martynikę; krótko przebywał z van Goghiem w Arles, tworzył w Bretanii, ale najdłużej przebywał na wyspach Oceanii, Tahiti i Markizach. Duży wpływ na jego twórczość miały przyjaźnie z impresjonistami (dzięki którym poznał tajniki malarstwa). Podejmował wiele tematów, malował kolorowe pejzaże (np. Złoty plon), w których barwne płaszczyzny są wyraźnie określone względem siebie. Martwe natury traktował jak eksperyment malarski (np. Posiłek). W Bretanii zafascynowany pejzażem i folklorem stworzył m.in. El Aven w Port-Aven i Żółtego Chrystusa z fotograficznie skomponowanym planem. Portretował też postacie w pejzażu. W twórczości z Tahiti dominuje tematyka egzotyczna. Malował w specyficzny, charakterystyczny dla siebie sposób łącząc płaszczyzny czystych barw bez półtonów, wydobywał kontrasty stosując kolory dopełniające; zamiast perspektywy stosował kolor. Eksperymenty kolorystyczne na Tahiti pozwoliły G. na poznanie nowych możliwości koloru (Tahitanki w różnych wersjach, Biały koń). Pod koniec życia G. zajmował się również grafiką, ceramiką, rzeźbą; jego twórczość wywarła ogromny wpływ na kształt sztuki XX w. (np fowizm).