(1869-1951)
pisarz franc., laureat Nagrody Nobla (1947). Niemal cała jego twórczość jest rodzajem szczerego wyznania, ciągłym odkrywaniem siebie samego oraz dążeniem do wyzwolenia człowieka z wszelkich ograniczeń, zarówno rel., jak i moralnych po to, by mógł się kierować tylko instynktownymi odruchami. Wyraźnym dystansem wobec wszelkiej hipokryzji są autobiograficzne publikacje G. Jeżeli nie umiera ziarno (1924) oraz pisany od 20 roku życia aż do śmierci Dziennik (t. 1-3, 1939-50) oraz powieści Amoralista (1902) i Lochy Watykanu (1914). Do najlepszych utworów G. należą: opowiadanie sięgające w głąb ludzkiej psychiki Symfonia pastoralna (1919) i powieść o powstawaniu powieści, przeplatająca wątki sensacyjne z biografią pisarza Fałszerze (1925), w której zatarte zostały granice rzeczywistości i fikcji lit. G. jest autorem dobrze przyjętych adaptacji dzieł W. Szekspira, m.in. Hamleta, swobodnej wersji Sofoklesowego Edypa, scenicznej wersji powieści F. Kafki Proces (wspólnie z J.L. Barraultem). Wydał szkice krytyczne Preteksty (1903), Nowe preteksty (1911) oraz Dostojewski (1923), ponadto utwory rejestrujące wrażenia z licznych podróży, m.in. do Afryki i ZSRR.
- Gide Andr, (1869-1951)