(1859-1952)
pisarz norw., laureat Nagrody Nobla (1920). Dwukrotnie emigrował "za chlebem" do USA, gdzie poznał nędzę iwyzysk. Światową sławę przyniosła mu powieść psychol. Głód (1890). Wyznawca filozofii Nietzschego, dostrzegał idoświadczał sprzeczności między ideałami humanizmu XIX w. apostępującą dehumanizacją iwyobcowaniem klasy pracującej. Wyrazisty pamflet na zindustrializowane społeczeństwo to powieść Zżycia duchowego Ameryki nowoczesnej (1889). H. pozostawał także pod wpływem F. Dostojewskiego, co znalazło wyraz wtwórczości analizującej ludzkie przeżycia, która rozpoczyna wlit. skandynawskiej epokę spowiedzi duszy. Znane powieści to m.in.: Misterie (1892), Pan (1894), Wiktoria (1898), Rosa (1908), Dzieci epoki (1913) iMiasto (1915). H. jest autorem peanu oniepowtarzalnej urodzie północy, wielkiego eposu chłopskiego Błogosławieństwo ziemi (1917). Związki człowieka zprzyrodą przedstawione są wtrylogii: Włóczęgi (1927), August Powsinoga (1930), Ażycie toczy się dalej (1933), będącej jednocześnie krytyką cywilizacji ipochwałą czystości moralnej wsi. H. jest także autorem poezji idramatów, np. Gra życia (1896). Wokresie międzywojennym, wtrakcie ścierania się idei demokracji ireakcji, konserwatywna iprawicowa twórczość H. stawiana była jako przykład. Po wojnie osądzony za kolaborację, zdaje sprawę ze swej hańby itragedii wksiążce Po zarośniętych ścieżkach (1949).
- Hamsun Knut, właśc. K. Pedersen, (1859-1952)
- HAMSUN, Knut, właśc. Knud Pedersen...