Knut, właśc. Knud Pedersen (1859-1952)
pisarz norweski; wychowany w b. trudnych warunkach, zmuszony do pracy od 9 roku życia chwytał się rozmaitych zawodów; 1882-84 przebywał w celach zarobkowych w USA (konduktor, parobek rolny); 1886-88 ponownie jako dziennikarz; po powrocie opublikował książkę Głód, która przyniosła mu światową sławę, uznana za fascynujące studium psychologiczne, porównywane z twórczością Dostojewskiego; w kolejnych utworach manifestował indywidualizm, panteistyczny kult przyrody, niechęć do liberalizmu i demokracji (Misteria, Pan, Wiktoria, U bram państwa, Gra życia, Zorza wieczorna); dzięki wysokiemu stypendium zwiedził Europę; opublikował krytyczną wobec cywilizacji trylogię Pod jesienną gwiazdą, Wędrowiec grający na niemych strunach, Ostatnia radość; 1911 zamieszkał na wsi; 1917 wydał powieść Błogosławieństwo ziemi, swego rodzaju hymn na cześć życia i natury, za który otrzymał 1920 lit. nagrodę Nobla; kolejne powieści, Kobiety u studni, Ostatni rozdział, źle przyjęte przez krytykę, utrzymane w mrocznym, pesymistycznym klimacie, spowodowały u pisarza ataki depresji i radykalne, antyintelektualne nuty w kolejnej trylogii: Włóczęgi, August Powsinoga, A życie toczy się dalej; ogarnięty irracjonalną nienawiścią do kultury anglosaskiej, 1940 entuzjastycznie powitał kolaborancki rząd V. Quislinga i pisał pronazistowskie teksty; tysiące czytelników odesłało mu książki; aresztowany po wojnie; umieszczony w klinice psychiatrycznej, a następnie w domu starców, skazany na konfiskatę majątku, opis w pamiętniku Na zarośniętych ścieżkach.; po śmierci zaliczany, obok H. Ibsena i S. Undset, do najwybitniejszych pisarzy norweskich.
- Hamsun Knut, właśc. K. Pedersen, (1859-1952)
- Hamsun Knut, właśc. Knud Pedersen, (1859-1952)
- Głód, (1890)