(1854-1920)
pisarz, publicysta ikrytyk lit. Zaistniał jako publicysta prasy warszawskiej. Swoje sądy przedstawiciela obozu tzw. młodego konserwatyzmu zamieszczał na łamach takich pism, jak "Niwa", "Słowo", "Kurier Warszawski". Wlatach 1910-14 był redaktorem "Kroniki Powszechnej" we Lwowie. Dał się poznać jako nieprzejednany obrońca poglądów zachowawczo-klerykalnych, nie akceptował żadnych zmian wliteraturze, sztuce czy obyczajach, jego pogląd na świat miał wszelkie znamiona katastrofizmu. Tematyka powieści J.Ch. jest dość różnorodna, od jemu współczesnej, np. Trzeźwi (1885), Narwańcy (1888), Po złote runo (1892), Po czerwonym zwycięstwie (1909), poprzez historyczną, dotyczącą czasów starożytnych: Gasnące słońce (1895), Ostatni Rzymianie (1897); średniowiecza: Tiara ikorona (1900), Omitrę hospodarską (1904); okresu wielkiej rewolucji francuskiej, np. Błyskawice (1907), Jakobini (1909), Terror (1914). Dorobek lit. J.Ch. nigdy nie był oceniany zbyt wysoko, publicystykę zaś uważano za doktrynerską.
- JESKE-CHOIŃSKI, Teodor (1854-1920)
- Jeske-Choiński Teodor, (1854-1920)
- TEODOR, Pochodzenia greckiego,...