(1885-1944)
publicysta iprozaik. Działalność publicystyczną rozpoczął jako korespondent prasy krajowej wBelgii, w1914 wstąpił do Legionów, był adiutantem J. Piłsudskiego ikronikarzem IBrygady. Współpracował zdziennikami "Głos Prawdy" i"Gazeta Polska" (1926-39), od 1933 sekretarz generalny PAL, od 1935 członek Komisji zagranicznej PEN Clubu. Pisarstwo K.B. jest oryginalnym połączeniem metody naturalistycznej iekspresjonistycznej; wujmowaniu człowieka charakteryzuje je swoisty behawioryzm; autor operuje stylem dosadnym, pełnym elips iskrótów, kontrastów idysonansów, zderzających typowo młodopolskie partie liryczne zekspresjonistycznym językiem potocznym, wprost brutalnym. Debiutem powieściowym K.B. stała się Niezguła (1911), podobnie jak kolejny Proch (1913) utrzymana wstylistyce modernistycznej. Publicystyka wojenna to m.in. reportaże: Piłsudczycy (1915), Iskry (1915), Mogiły (1916). Powieść Generał Barcz (1922-23), znakomita realizacja odmiany gatunkowej - powieści polit. izarazem powieści zkluczem - jest kroniką początków Polski niepodległej, ajednocześnie studium przemocy wmetodach walki polit. Przykładem tego gatunku jest także cykl Czarne skrzydła (1928-29) oraz 3-tomowy Mateusz Bigda (1933). Ponadto wydał opowiadania liryczne Miasto mojej matki (1925) iWcieniu zapomnianej olszyny (1926) oraz wspomnienia zpodróży, eseje iodczyty.
- BANDROWSKI-KADEN Juliusz, właśc. Bandrowski J.(...)
- KADEN-BANDROWSKI, Juliusz
- Kaden-Bandrowski Juliusz, właśc. J. Bandrowski, pseud. Juliusz Kaden, (1885-1944)