(1741-1825)
wybitny poeta doby stanisławowskiej, członek korespondent warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (od 1800), twórca modelu liryki sentymentalnej zwany "poetą serca". Słynne są sielanki pierwszego okresu twórczości (do 1780), m.in. Laura iFilon, liryki osobiste: Do Justyny. Śpiewnik religijny Pieśni nabożne (1792) to wybitne osiągnięcie wzakresie adaptacji folklorystycznej, do dziś śpiewane są ztego zbioru m.in. Bóg się rodzi, Kiedy ranne wstają zorze, Wszystkie nasze dzienne sprawy. Pisze także wiersze otematyce społ.-polit.: Tęskność do kraju, Pieśni dziada sokalskiego wkordonie cesarskim. K. jest autorem autobiograficznej elegii Powrót zWarszawy na wieś (1784), utworu dramatycznego Bolesław III (1790), komedii Czynsz (1790), prozy moralno-dydaktycznej, m.in. Rozmowy Platona zuczniami swymi (1802), pamiętników iprzekładów. Zbiorowe wydania jego poezji noszą tytuły Zabawki wierszem iprzykłady obyczajne (1780), Zabawki wierszem iprozą (1782-87).
- Karpiński Franciszek, (1741-1825)
- Karpiński Franciszek, (1741-1825)
- KARPIŃSKI, Jakub (1940-2003)