(1741-1825)
wybitny poeta doby stanisławowskiej, członek korespondent warszawskiego Tow. Przyjaciół Nauk (od 1800), twórca modelu liryki sentymentalnej zwany "poetą serca". Słynne są sielanki pierwszego okresu twórczości (do 1780), m.in. Laura i Filon, liryki osobiste: Do Justyny. Śpiewnik rel. Pieśni nabożne (1792) to wybitne osiągnięcie w zakresie adaptacji folklorystycznej, do dziś śpiewane są z tego zbioru m.in. Bóg się rodzi, Kiedy ranne wstają zorze, Wszystkie nasze dzienne sprawy. Pisze także wiersze o tematyce społ.-polit.: Tęskność do kraju, Pieśń dziada sokalskiego w kordonie cesarskim. K. jest autorem autobiograficznej elegii Powrót z Warszawy na wieś (1784), utworu dram. Bolesław III (1790), komedii Czynsz (1790), prozy moralno-dydaktycznej, m.in. Rozmowy Platona z uczniami swymi (1802), pamiętników i przekładów. Zbiorowe wydania jego poezji noszą tytuły Zabawki wierszem i przykłady obyczajne (1780), Zabawki wierszem i prozą (1782-87).
- Karpiński Franciszek, (1741-1825)
- Karpiński Franciszek, (1741-1825)
- KARPIŃSKI, Jakub (1940-2003)