(gr. chronik = roczniki, od chrónos = czas)
ukształtowany wśredniowieczu gat. prozy historiograficznej, należą do niego opowieści odziejach przeszłych iwspółcz., wierne na ogół chronologii wydarzeń, łączące wiedzę źródłową zfikcją lit., polit. stronniczością czy moralistyką. K. stanowiła rozwiniętą wypowiedź narracyjną, układaną zgodnie znormami sztuki retorycznej. Odmiany: k. świata, narodowa, genealogiczno-dynastyczna, klasztorna (np. mogilska, oliwska, opatów NP. Marii na Piasku we Wrocławiu), k. miasta, k. regionu, k. tygodniowe iinne; wybitni kronikarze pol.: Gall Anonim (XI-XII w.), Wincenty Kadłubek (XII-XIII w.), Janko zCzarnkowa (2. poł. XIV w.), Jan Długosz (XV w.). Wlit. k. posłużyły takim gatunkom, jak saga, chansons de geste, romans, powieść historyczna.