(gr. kritikós = umiejący oceniać)
zinstytucjonalizowana działalność pisarska; polega na celowym modelowaniu działalności lit. ispoł. recepcji przez wypowiedzi podlegające ocenie dzieła lit. ipostulujące określony typ twórczości. Zaistniała samodzielnie dzięki rozwojowi prasy lit. wczasach stanisławowskich. Pierwszy zajął stanowisko wkwestii potrzeby k.l. S.K. Potocki wRozprawie ozasadach krytyki io potrzebie wprowadzenia jej unas (1811). K.l. tworzy relację autor-dzieło-odbiorca, stanowi element życia lit. iw konsekwencji oddziałuje na jego rozwój, na krystalizowanie się tendencji uznanych za wartościowe, atakże na dokonywane przez odbiorców wybory. Ukształtowała repertuar własnych gatunków: esej, rozprawa, portret literacki, recenzja. WPolsce k.l. kształtowali m.in. S.Brzozowski (Legenda Młodej Polski, 1910), K. Irzykowski (Słoń wśród porcelany, 1934), T. Boy-Żeleński (Obrachunki fredrowskie, 1934), S.I. Witkiewicz (Oznaczeniu filozofii dla krytyki, 1916); po wojnie K. Wyka (Rzecz wyobraźni, 1959), A. Sandauer (Poeci trzech pokoleń, 1955), J. Błoński (Zmiana warty, 1961).
- krytyka, (łac. criterium =...
- KRYTYKA, (metodologia) i osąd...
- PRZEGLĄD KRYTYKI ARTYSTYCZNEJ I LITERACKIEJ, dwutygodnik wydawany...