(łac. lamentum = narzekanie, krzyk żałosny)
wliryce staropolskiej utwór poetycki wyrażający ból, cierpienie, żałobę, narzekanie na nieszczęścia zesłane przez los, np. średniowieczny anonimowy Lament chłopski na pany, rel. Lament świętokrzyski (Posłuchajcie, bracia miła..., zXV w.), osobisty Lament Hospodarowej Imci Wołoskiej Z. Morsztyna (ok. 1653), patriotyczny Lament utrapionej Matki Korony Polskiej... Sz.Starowolskiego (1665).