wiersz T. Różewicza z t. Niepokój (1947), typowy dla wczesnej twórczości poety. Podmiot lir. - młody człowiek z pokolenia Kolumbów - określa siebie słowem "morderca". Udział w wojnie (życie w czasie wojny) napiętnowuje winą, odbiera młodość (kontrast między portretem psychologicznym a wyglądem mówiącego). Najtragiczniejszym skutkiem uczestnictwa w wojnie jest utrata wiary w kategorie moralne: dobro (przywołanie postaci św. Franciszka), szlachetność i heroizm (postaci Achillesa i Hektora). Potwierdzeniem kryzysu przeżywanego przez mówiącego jest zaczynająca utwór prośba o wysłuchanie go, skierowana do tradycyjnych obrońców wartości moralnych (kapłani, nauczyciele, sędziowie, artyści, ojciec), których ranga zostanie zakwestionowana przez wyliczenie obok nich na równych prawach przedstawicieli zawodów praktycznych, nie kojarzących się z systemami etycznymi (szewcy, referenci). Wiersz kończy się bluźnierczą trawestacją Credo: "Nie wierzę w grzechów odpuszczenie / nie wierzę w ciała zmartwychwstanie". Dramatyczną wymowę utworu podkreśla jego ascetyczna forma, typowa dla poezji Różewicza.
Lament
Literatura polska