dla większości kultur l. jest nosicielem symboliki owielkim bogactwie znaczeń; kategoria gramatyczna l. jest wspólna odmiennym częściom mowy; wgramatycznym znaczeniu l. to jeden zszeregów form fleksyjnych, tj. przypadków wdeklinacji iosób wkoniugacji, zróżnicowanych wzależności od tego, czy przedmiot jest jeden, czy tych przedmiotów jest więcej, stąd rozróżniamy formy l. pojedynczej (np. mały Wicuś skacze, kogut pieje) oraz formy l. mnogiej, oznaczającej wielość, zbiór przedmiotów (np. żółte kaczeńce kwitną). Niektóre rzeczowniki mają tylko formę l.mn. (np. niektóre nazwy geograficzne Beskidy, Bieszczady); wjęz. staropolskim istniała także do XVI w. l. podwójna (dualizm), np. dwie słowie, dwie lecie; ślady l. podwójnej są obecne wodmianie rzeczowników: oczy, uszy, które wdopełniaczu l.mn. mają formy oczu // ócz, uszu // uszów iwnarzędniku l.mn. oczyma // oczami, uszyma // uszami. Wczasownikach formy l. podwójnej występują dziś już tylko wgwarach: weźta, idźta, chodźta.
liczba
Słownik języka polskiego