(1909-88)
poeta, prozaik, publicysta. Wlatach 1914-22 przebywał wRosji, m.in. wPetersburgu iGruzji. Od 1922 współpracował zemigracją ukraińską ikaukaską wPolsce. W1938 r. przeniósł się do Warszawy, współpracując zwieloma czasopismami literacko-kulturalnymi. Żołnierz kampanii we wrześniu 1939 r., internowany na Węgrzech, przedostał się do Francji, gdzie redagował (1940-41) czasopismo "Wrócimy". Od 1941 wHiszpanii, aresztowany iwięziony przez 1,5 roku. W1943 zamieszkał wMadrycie, gdzie przebywał do końca życia. Współpracował zaudycją polską Radia Madryt (1949-57) oraz zprasą emigracyjną. Pierwsze tomiki wduchu skrajnie lewicowym: Słońce przez szpary (1929), Gwiezdny psałterz (1931), Oczerwonej krwi (1931). Uznanie iwysoką pozycję przyniosły mu zbiory Rozmowa zOjczyzną (1935) iDemonom nocy (1936), za które otrzymał Nagrodę Młodych Polskiej Akademii Literatury. Zaprezentował się wnich jako katastrofista, posługujący się chętnie motywami związanymi zUkrainą iWołyniem, co jest widoczne również m.in. wzbiorach Zdymem pożarów (1941), Modlitwa na wojnę (1947), Złota hramota (1954), Pieśń oUkrainie (1958), Wpołowie wędrówki (1972). Pierwszy tomik wydany po wojnie wPolsce wobiegu legalnym to List do kraju (1989). Wybory wierszy, np. Jarzmo kaudyńskie (1969), Rachunek sumienia (1987), Poezje wybrane (1990). Powieści ocharakterze autobiograficznym: trylogia Komysze (1955), Wstanicy (1958), Droga powrotna (1960) oraz Dzieje Józefa Zakrzewskiego (cz. 1-4, 1965-70).
- ŁOBODOWSKI, Józef (1909-88)
- Łobodowski Józef, pseud. Pszonka, (1909-88)