(1873-1918)
poeta, prozaik, dramaturg ipublicysta. Wmłodości wiele podróżował. Wlatach 1915-18 przebywał wRosji ina Białorusi jako oficer oświatowy wkorpusie Dowbora-Muśnickiego, został zabity wdrodze powrotnej do Polski. Debiutował poematem Łazarze (1896) olosach artysty nędzarza drukowanym wczasopiśmie "Ateneum". Kolejno ukazały się dramaty: realistyczny Marcin Łuba (1896) napisany wraz zSewerem (Maciejowskim), Noc rabinowa (1903), Kniaź Patiomkin (1906), Wmrokach złotego pałacu, czyli Bazylissa Teofanu (1909). Liryka M. uznana za wybitną wokresie Młodej Polski, łączyła elementy prekursorskie isymboliczne wykraczając poza doświadczenia modernizmu. Przykładem są wiersze liryczne zebrane wtomie Wmroku gwiazd (1902). M. jest też autorem poematu prozą Niedokonany (1907) wydanego pośmiertnie w1931 oraz poematu polit. Widmo Wallenroda (1908). Nowatorskie są także jego powieści, swoisty eksperyment zzastosowaniem symboli, mitów iprzypowieści potęgujących ekspresję środków wyrazu. Przedstawiają dramat człowieka, głoszą idee wewnętrznej wolności ikonieczności przemiany, są to m.in.: Nietota (1910), Xiądz Faust (1913) iWita (wyd. pośm. 1926). Ożywiona działalność publicystyczna wczęści artykułów istudiów lit. została zaprezentowana wtomie Do źródeł duszy polskiej (1906). M. to najwybitniejszy umysł swoich czasów, poeta odużej indywidualności, mistyk ifilozof, znakomity liryk, reformator sztuki dramatycznej. Wiele jego utworów pozostało dotychczas wrękopisach. Literacki portret M. przedstawił S.I. Witkiewicz wpowieści 622 upadki Bunga.
- Miciński Tadeusz, (1873-1918)
- MICIŃSKI, Tadeusz (1873-1918)
- MICIŃSKI, Bolesław (1911-43)