(1873-1918)
poeta, prozaik, dramaturg i publicysta. W czasie studiów w Berlinie poznał S. Przybyszewskiego i W. Lutosławskiego, który umożliwił mu wyjazd do Hiszpanii, gdzie zainteresował się hiszp. mistyką i dramatem. Podczas I wojny oficer oświatowy w korpusie Dowbora-Muśnickiego. Debiutował poematem Łazarze (1896) o losach artysty nędzarza druk. w czasopiśmie "Ateneum". Kolejno ukazały się dramaty: realistyczny Marcin Łuba (1896) napisany wraz z Sewerem (Maciejowskim), Noc rabinowa (1903) oraz uznane za zwiastun pol. teatru monumentalnego Kniaź Patiomkin (1906) i W mrokach złotego pałacu, czyli Bazylissa Teofanu (1909). Liryka M. łączyła elementy prekursorskie i symboliczne wykraczając poza doświadczenia Młodej Polski, czego przykładem są wiersze zebrane w tomie W mroku gwiazd (1902). M. jest też autorem poematu prozą Niedokonany (1907) wyd. pośmiertnie w 1931 r. oraz poematu polit. Widmo Wallenroda (1908). Nowatorskie są także jego powieści, będące swoistym eksperymentem z zastosowaniem symboli, mitów i przypowieści potęgujących ekspresję środków wyrazu. Przedstawiają dramat człowieka, głoszą idee wewn. wolności i konieczności przemiany, m.in.: Nietota (1910), Xiądz Faust (1913) i Wita (wyd. pośmiertne 1926). Publicystyka została zebrana w tomie Do źródeł duszy polskiej (1906). Wiele jego utworów pozostało dotychczas w rękopisach. Lit. portret M. przedstawił S. I. Witkiewicz w powieści 622 upadki Bunga.
- Miciński Tadeusz, (1873-1918)
- MICIŃSKI, Tadeusz (1873-1918)
- MICIŃSKI, Bolesław (1911-43)