samodzielny znak językowy, wyraz albo połączenie wyrazowe odpowiadające pojęciu (prawda, miłość), przedmiotu (tablica, kreda), rzeczy (mundurek), istot żywych (uczeń, dziecko), właściwości (wzorowy, dobry), czynności (myśleć, czytać, pisać). Ze względu na znaczenie semantyczne dzielimy n. na: pospolite, których treści znaczeniowe odnoszą się do określonej klasy jednostek (np. uczniem można nazwać każdego, kto uczy się wszkole różnego typu, lecz studentem tylko tego, kto jest słuchaczem wyższej uczelni); n. własne, przysługujące odrębnym, indywidualnym jednostkom, n. osobowe: imiona, nazwiska rodowe, etniczne, przezwiska, przydomki, pseudonimy, nazwy plemion narodów; nazwy topograficzne, miejscowe, geograficzne: krajów, kontynentów, planet, gwiazd; n. konkretne, oznaczające przedmioty istniejące materialnie, np. tornister, ławka szkolna; n. analityczne, określenia dwuwyrazowe wyrażające treści znaczeniowo skrótowe, np. żniwa - akcja żniwna, piekarnia - zakład piekarniczy, lodołamacz - statek służący do kruszenia lodu, częściej stosowane wjęzyku pisanym, urzędowym inaukowym; n. syntetyczne, skrótowe, jednowyrazowe odpowiedniki n. analitycznych, złożonych, np. łódź wyścigowa - wyścigówka (także rower wyścigowy), samolot odrzutowy - odrzutowiec; n. abstrakcyjne, n. pospolite oderwane od konkretnych przedmiotów, zmysłowo nieuchwytne, np. wolność, niepodległość, bohaterstwo. Działem językoznawstwa, który zajmuje się n., nazewnictwem, jest onomastyka.
nazwa
Słownik języka polskiego