(sanskr. = wygaśnięcie)
jedno zfundamentalnych pojęć rel-filoz. buddyzmu, stan najwyższego szczęścia ispokoju, ostateczne unicestwienie wszelkich pragnień, wchłonięcie duszy przez boską rzeczywistość. N. jest celem duchowej praktyki we wszystkich szkołach buddyzmu, pojmowana m.in. jako efekt rozpoznania iodczucia identyczności zabsolutem lub też urzeczywistnienie prawdziwej natury umysłu, gdy osoba napełniona mądrością ma wgląd wswój własny umysł iprawdziwą naturę. Istota wolna od niewiedzy inamiętności może działać dla dobra wszystkich żyjących. N. niesłusznie pojmowana jest wkulturze europ. jako unicestwienie, niebyt; wygasanie płomienia nie oznaczało jego znikania, ale zmianę postaci, odejście wotaczający przestwór, czyli inny wymiar egzystencji. Miejsce nieśmiertelności ulokowane jest bowiem poza przestrzenią, jest od niej niezależne, transcendentne, adoświadczenie mistyczne może być próbą dotarcia doń.