(sanskr. = wygaśnięcie)
jedno z fundamentalnych pojęć rel.-filoz. buddyzmu, stan najwyższego szczęścia i spokoju, ostateczne unicestwienie wszelkich pragnień, wchłonięcie duszy przez boską rzeczywistość. N. jest celem duchowej praktyki we wszystkich szkołach buddyzmu, pojmowana m.in. jako efekt rozpoznania i odczucia identyczności z absolutem lub też urzeczywistnienie prawdziwej natury umysłu, gdy osoba napełniona mądrością ma wgląd w swój własny umysł i prawdziwą naturę. Istota wolna od niewiedzy i namiętności może działać dla dobra wszystkich żyjących. N. niesłusznie pojmowana jest w kulturze europ. jako unicestwienie, niebyt; wygasanie płomienia nie oznaczało jego znikania, ale zmianę postaci, odejście w otaczający przestwór, czyli inny wymiar egzystencji. Miejsce nieśmiertelności ulokowane jest bowiem poza przestrzenią, jest od niej niezależne, transcendentne, a doświadczenie mistyczne może być próbą dotarcia doń.