(1898-1980)
poetka. Należała do rodziny, która na trwałe zapisała się wdziejach kultury pol.: wnuczka W. Młodnickiej zd. Monn, narzeczonej przedwcześnie zmarłego malarza powstania styczniowego A. Grottgera oraz córka poetki Młodej Polski M. Wolskiej. Debiutowała wierszami Ostatnia jesień (1924), Noc narasta od wschodu itomem nowel Gitara itamci (1926). Zesłana wgłąb Rosji do Workuty (1940), podzieliła los wielu kresowych rodaków. Autorka znanej książki Wdomu niewoli (Rzym 1946), tomów wierszy, m.in. Suplikacje, Miód ipiołun (1972), Anioł wknajpie (1977), poematów wydanych wLondynie na emigracji: Ballada ochorym księżycu (1959), Plebania której nie było (1971); współautorka Wspomnień (1974), których część pierwszą Quodlibet napisała jej matka. Liryka O. nawiązuje do poetyki skamandrytów, szczególnie zaś do poezji M. Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Laureatka wielu nagród, m.in. Ośrodka Wyd. Veritas (1950), Fundacji zBrzezia Lanckorońskich (1972), Fundacji im. A. Jurzykowskiego (1974). Wybór poezji O. ukazał się wtomach Wiersze wybrane (1983) iGrudki, kadzidła (1987).
- Obertyńska Beata, pseud. Marta Rudzka, (1898-1980)