(łac. = dom muzyczny)
epicka, wokalno-instrumentalna forma muzyczna zbliżona do opery bez akcji scenicznej, dramaturgii; o. są wykonywane wkościele, wsali koncertowej. Pierwowzorem były średniowieczne dramaty liturgiczne oraz misteria. Pierwsze o. powstały wXVI w., na przełomie XVI iXVII w. utrwaliły się dwa rodzaje o.: łacińskie, oparte na tekstach liturgicznych, iludowe, oparte na tekstach wł. zlicznymi partiami solowymi. Twórcami o. byli m.in. A. Scarlatti, G.F. Hndel, J.S. Bach (Oratium na Boże Narodzenie, Oratorium Wielkanocne), J. Haydn, F. Mendelssohn, F. Liszt.