(1807-72)
poeta, geograf, redaktor "Biblioteki Zakładu Narodowego im. Ossolińskich" (1847-48), kierownik Katedry Geografii na UJ (1849-52), doktor h.c. tej uczelni (1850), członek Akademii Umiejętności (1872). W początkowym okresie jego twórczości widoczny jest wpływ demokratycznego nurtu romantyzmu pol. Doświadczenia powstańcze opisał w pamiętniku z kampanii Obrazki litewskie (1870-71 "Strzecha") oraz w zbiorze wierszy Pieśni Janusza (1835). Romantyczny patriotyzm cechuje także kolejne utwory powstańcze, m.in. Historię szewca Jana Kilińskiego (1833-35) oraz Pieśń o ziemi naszej (1843). Z biegiem lat w poglądach i twórczości P. przeważyły tendencje konserwatywne i tradycjonalizm szlachecki bliski postawie filistra. Ukazują się starannie opracowane gawędy poetyckie Wypadki JPana Benedykta Winnickiego z podróży jego z Krakowca do Nieświeża (1840) oraz opis wędrówek po Tatrach Obrazy z życia i podróży (1846). W czasie Wiosny Ludów wydaje utwory: Widzenie Janusza (1848) i Słowo a Sława (1848). Najlepsze dzieło późnego okresu twórczości P. to rycerski poemat Mohort (1855), będący pochwałą sarmatyzmu. P. był autorem gawęd, rapsodów i poematów hist., m.in. dalszej części gawędy Pamiętniki JPana Benedykta Winnickiego (1855), poematu Wit Stwosz (1857), kroniki z XV w. wierszem Pacholę hetmańskie (1862) i dramatu Powódź (1865).
- Pol Wincenty, (1807-72)
- WINCENTY, Pochodzenia łacińskiego,...
- Niemojowski Wincenty, (1784-1834)