1) portret zmarłego malowany techniką olejną na blasze o kształcie odpowiadającym przekrojowi trumny, umieszczany u wezgłowia lub w nogach trumny, a po uroczystościach pogrzebowych zawieszany w krypcie lub w kaplicy kościelnej. P.t. często był malowany na podstawie maski pośmiertnej ( maska) lub wizerunku wykonanego za życia. Występował tylko w sztuce pol. od końca XVI w. (najstarszy znany p.t. Stefana Batorego z ok. 1586) do początków XIX w., zwł. na terenach Wielkopolski, Pomorza, Ziemi Lubuskiej i Mazowsza; prawie wyłącznie był wykonywany dla szlachty i duchowieństwa; 2) owalny malowany na blasze, przeznaczony do umieszczenia w epitafium; przedstawiał popiersie lub głowę zmarłego w realistycznym ujęciu; wykonywany od końca XVI w. do XX w.; 3) portret fajumski, egipski portret sepulkralny występujący od I do IV w., wykonywany najczęściej techniką enkaustyczną (farbami na spoiwie z pszczelego wosku, nakładanymi na gorąco), rzadziej temperą na cienkich deseczkach lub na bandażach, a po zmumifikowaniu ciała nakładany na twarzy zmarłego. Cechą charakterystyczną p.f. były realistyczne rysy twarzy i szeroko otwarte oczy o ekspresyjnym wyrazie.
- TRUMIENNY PORTRET, .
- PORTRET TRUMIENNY, malowana podobizna zmarłego...
- portret w malarstwie, przedstawienie osoby...