(gr. prophetes = prorok, wieszcz)
zjawisko daru przewidywania, prorokowania przyszłości; obecne już w Biblii (w księgach proroków ST, Apokalipsie NT). W lit. europ. p. znalazł odbicie w różnorodnych dziełach prorokujących przyszłość, najczęściej w przełomowych momentach dziejów. Wizji proroczej służyły figuralna interpretacja wydarzeń, stylizacja bibl. w języku. Autorami dzieł profetycznych byli filozofowie, ludzie o ogromnym autorytecie moralnym, m.in. J. Boehme w Niemczech, J. Michelet, E. Quinet, A. Towiański we Francji. W lit. pol. elementy profetyczne pojawiły się najwcześniej w anonimowej twórczości czasów konfederacji barskiej (tzw. Profecja ks. Marka, na Kresach głośno było o przepowiedniach Wernyhory), potem w lit. romantycznej kreującej mit poety-wieszcza-proroka, np. A. Mickiewicz w Księgach narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego oraz J. Słowacki w poemacie Anhelli.
Prokofiew Siergiej (1891-1953) - kompozytor i pianista ros. Lata młodości spędził poza krajem (Włochy, W. Brytania, USA), do którego powrócił na stałe w 1932. Jego twórczość charakteryzująca się ekspresją, której gł. elementami są rytm, groteska i parodia, obejmuje m.in. opery (Miłość do trzech pomarańczy, Ognisty Anioł, Wojna i pokój), balety (Syn marnotrawny, Romeo i Julia, Kopciuszek), koncerty fortepianowe, skrzypcowe i wiolonczelowe, utwory orkiestrowe, oratoria, kantaty, 7 symfonii oraz utwory kameralne i pieśni (m.in. do poezji A. Achmatowej). Komponował także muzykę filmową i teatralną.