(fr. pointe = szpic, dowcip)
punkt kulminacyjny myśli, istotna cecha liryki klasycystycznej, w której jest obecna wyrazistość zamknięcia wypowiedzi podmiotu, np. w Bajkach Krasickiego; dobitne zamknięcie znaczeniowe, np. udanym konceptem (w barokowej poezji J.A. Morsztyna), dowcipem, nieoczekiwanym zwrotem, paradoksalnym sformułowaniem myśli filoz., jak np. w epigramatach czy pieśniach J. Kochanowskiego: "Nic wiecznego na świecie… / Radość się z troską plecie" (wyraźnie występuje paralelizm obrazu i p.l.).