(gr. tchne rhetorik = sztuka wymowy)
teoria isztuka pięknego wysławiania się, krasomówstwo; wstarożytności iśredniowieczu przedmiot nauczania, do w. XIX wykładana wszkołach europ. Wantyku reprezentowana głównie przez Arystotelesa, Cycerona, Tacyta. Rozpowszechniona jako teoria wymowy przez Kwintyliana wpodręczniku Institutiones oratoriae libri XII (Okształceniu wymowy, Iw.). Kontynuowana przez sztukę oratorską Kościoła ( homiletyka), funkcjonowała również jako zbiór przepisów iwzorów stylist. Kwintylian wyróżnił wswym dziele
5 etapów przygotowań do mowy: 1) inventio - zbieranie materiałów, ustalenie schematu argumentacji iwywodu logicznego; 2) dispositio - schemat kompozycji wystąpienia; 3) elocutio - rozważanie doboru stylu i figur retorycznych;
4) memoria - sposoby ćwiczeń pamięciowych; 5) pronuntiatio - sposób wygłoszenia. Zasady r. zostały uwzględnione później w poetykach normatywnych, krytyce lit. ipraktyce twórczej, współcześnie część jej kompetencji przejęła teoria literatury.
- RETORYKA, pierwotnie sztuka pięknego...
- ATTYCKA SÓL, cięty dowcip wyrażony...
- amplifikacja, rozwijanie, dopełnianie...