(1595-1640)
poeta barokowy, piszący wjęz. pol. iłac., teoretyk poezji, jezuita; erudycję humanistyczną osiągnął dzięki edukacji wkolegium wPułtusku, pracy dydaktycznej wkolegium jezuickim wPłocku, pracy nauk. wAkademii Wileńskiej istudiom wRzymie. Nadworny kapelan Władysława IV (1635). Sławny wEuropie jako znakomity poeta łac., uwieńczony przez papieża Urbana VIII laurem poetyckim (1623). Autor zbiorów poetyckich Lyricorum libri tres (1625), Lyricorum libri IV (Leyden 1631), ozdobionych miedziorytami P.P. Rubensa iin., Rozmowy Dzieciątka Jezus zNajświętszą Panną, traktatu Opoezji doskonałej (1626), rozprawy Opoincie idowcipie (1620), traktatu omitologii antycznej Bogowie pogan (1627). Wswej oryginalnej sztuce poetyckiej, wpoezji widział S. elementy kreatorskie, określając ją jako wybitną sztukę piękną, bronił antycznych elegii miłosnych wśród innych gatunków. Zmistrzów poezji cenił wysoko J. Kochanowskiego, Ronsarda, Petrarkę, wwarsztatowych analizach poszukiwał czystej ekspresji iniezależnych wartości estetycznych, szanując tradycję retoryki, mistrzostwo pisania wjęz. łac., stąd trafnie porównywano go zHoracym: dzięki parafrazom jego pomysłów, motywów, stylistyki nazywany przez historyków literatury Horacym chrześc.
- Sarbiewski Maciej Kazimierz, (1595- 1640)
- SARBIEWSKI, Maciej Kazimierz, zw.(...)
- MACIEJ, Pochodzenia hebrajskiego,...