zjawisko typowe dla stylu artystycznego, polegające na świadomym icelowym wprowadzaniu zespołu środków jęz., właściwych językowi dawnych epok lub odmiany języka ogólnonarodowego. Rozróżniamy s. archaizującą (archaizacja), np. wGrażynie A. Mickiewicza, wStarej baśni J.I. Kraszewskiego; s.gwarową, czyli dialektyzację, np. wChłopach W. Reymonta; s. na jęz. potoczny, np. wpoezji J. Tuwima; s. na język środowiskowy, np. słownictwo morskie wpowieściach Conrada, gwara warszawska wfelietonach Wiecha lub żargon uczniowski wSyzyfowych pracach S. Żeromskiego. Istnieją też inne typy s.: poetyzacja, np. wpowieściach S. Żeromskiego (Duma ohetmanie); s. humorystyczna, np. wpowieści Ziele na kraterze M. Wańkowicza; s. parodystyczna, np. wMonachomachii I. Krasickiego; s. pastiszowa, np. wgroteskach J. Tuwima iK.I. Gałczyńskiego; indywidualizacja mowy, np. wopowiadaniach Profesor Tutka J. Szaniawskiego, wCudzoziemce M. Kuncewiczowej. Wybór przez autora wzorca s. wutworze lit. ma także motywację wsferze pozajęzykowej, np. wkonstrukcji bohatera lirycznego lub powieściowego.
- STYLIZACJA, (lit.)
- STYLIZACJA, (plast.)
- dialektyzm, wyraz, zwrot, wyrażenie,...