(gr. symphonia = współbrzmienie)
jedna zgłównych wielkich muzycznych form orkiestrowych; zbudowana zgodnie zzasadami cyklu sonatowego. Rozwinęła się zwłoskiej s. operowej
(wł. uwertury). Stała się samodzielnym utworem instrumentalnym wokresie klasycyzmu (J. Haydn, W.A.Mozart, L. van Beethoven), a dalsza rozbudowa formy s. nastąpiła w okresie romantyzmu i neoromantyzmu (R. Schumann, G. Mahler, H.Berlioz, F. Liszt. Współcześni twórcy s. to m.in. H.M. Górecki, W. Lutosławski, A. Panufnik, K. Penderecki).