rodzaj wiersza regularnego, opartego na równej ilości zestrojów akcentowych wkażdym wersie, przy równoczesnej zmiennej liczbie sylab oraz różnym rozmieszczeniu akcentów. Wzorem w.t. jest młodopolski tomik wierszy Księga ubogich J. Kasprowicza, np. wstrofie: "Umiłowanie ty moje! (8 zgł., dwa zestroje akcentowe) / Kształty nieomal dziecięce! (8 zgł., trzy zestroje akcentowe) / Skroń dotąd nie pomarszczona (8 zgł., trzy zestroje akcentowe) / Białe, wąziutkie ręce" (7 zgł., trzy zestroje akcentowe). Dzięki regularnemu układowi zestrojów akcentowych wposzczególnych wersach wybija się rytm, tempo muzyczne strofy; stosowali w.t. m.in. W.Broniewski, J. Tuwim, K. Iłłakowiczówna, T. Gajcy.
wiersz toniczny
Słownik języka polskiego