Reklama

Zegadłowicz Emil

(1888-1941)

poeta, prozaik, dramatopisarz. Jeden ztwórców pol. ekspresjonizmu, współtwórca grupy lit. Czartak (1922). Debiutował zbiorem wierszy Nad rzeką (1910). Wczesna twórczość zawiera elementy sztuki ludowej zwykorzystaniem słownictwa gwarowego, przykładem są stylizowane ballady ipoematy Powsinogi beskidzkie (1923) iDziewanny (1927). Wzbiorze utworów scenicznych Dramaty (t. 1-2, 1931-32), zgodnie zprogramem Młodej Polski, prezentował naturalistyczne motywy zżycia wsi, odwoływał się także do ludowego teatru misteryjnego, m.in. Lampka oliwna (1924), Nawiedzeni (1924). Powieści Z. to 3-tomowy cykl Żywot Mikołaja Srebrempisanego (1927-35), którego tom II Zmory (1935) zdobył znaczną popularność. Radykalizacja poglądów oraz krytyczne przedstawianie problematyki społ.-polit. uwidoczniły się wkolejnych pozycjach, m.in. powieści Martwe morze (1939) idramacie demaskującym klęskę wrześniową Domek zkart (1940). Był też Z. autorem przekładów, m.in. Fausta Goethego (cz. 1-2, 1926-27).

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama